CZAS
Nie walcząc o prawa przed śmiercią
Gwiżdżąc radosnym głosem epopeję
Patrząc przed siebie nie ma już nic
Nie czeka na ciebie zbawienie
Kończy się wiosna lato przeminęło
Nic oprócz materii kołysanej jesienią
Niepewny jutra wśród bezsensu życia
Patrzysz czy ma dla ciebie ukrycia
Późną zimą skuty chorobami
I widzisz trzasnął ktoś drzwiami
Umierając masz jeszcze nadzieję
Że choć jedna komórka
W następne życie się przeleje
Bronek

Powyższy wierszyk publikowaliśmy w papierowym Tajniaku z czerwca 1994 roku.