Jedni uważają,że ich muzyka to istne dno, inni (tacy jak ja) nie mogą bez niej żyć. Jest to trzecia płyta wydana w latach 90-tych a ósma w całej dyskografii Cocteau Twins. Niestety jak na razie ostatnia, choć wszyscy z całej trójki nadal aktywnie zaangażowani w muzykę. Robin Guthrie tworzy zespół Violet Indiana, Elizabeth Fraser udziela się w projektach różnych wykonawców natomiast Simon Raymonde ostatnio komponuje muzykę filmową. Dla słuchaczy Minimaxa (w starej Trójce nie w obecnej) materiał CT nie jest obcy. Piotr Kaczkowski upodobał sobie owy zespół już w latach 80-tych, gdy trio zdobywało kolejnych odbiorców. Wielu krytyków muzycznych zastanawiało się, do jakiej kategorii zaliczać prezentowane trio, czy to rock czy pop czy może coś innego. Dla mnie są to malarze dźwięków i słowa. To przede wszystkim niebywały głos Lizy i oprawa muzyczna Robina i Simona. Na pochwałę zasługuję charakterystyczna gra na gitarze Robina (coś wspaniałego i niepowtarzalnego). Zespół ma nierozpoznawalny klimat i nie każdemu może się podobać. Dlatego można powiedzieć ze nie jest to muzyka dla każdego.

Milek & Kisses to 10 utworów, w których znajdziemy specyficzny i nieco odbiegający od dzisiejszych standardów. Są to utwory spokojne zgrane do perfekcji każdy szczegół jest odpowiednio dopracowany. Spośród prezentowanych utworów płytę promowały 2 utwory Tishbite i Violaine. Dla osób które obserwowali stacje muzyczne w połowie lat 90-tych mogli zobaczyć jedyny teledysk z tej płyty nagrany do utworu Tishbite. Ciężko wyróżnić utwory naprawdę słabe, zwłaszcza,że jest to moja ulubiona płyta i ja osobiście nie mam zastrzeżeń. Można nią się bez końca delektować. Podczas poszukiwań i dostrzegania innych zespołów ciężko znaleźć zespół, który chociażby trochę przypominał styl Cocteau Twins. Szkoda tylko,że próby reaktywacji zespołu nie dochodzą do skutku i brakuje nowych projektów CT, który wypełniał lukę w muzyce, która dla innych zespołów jest nieosiągalna.