Wiara jest wyjściem i wędrówką. Do wędrówki wezwał Bóg Abrahama wyprowadzając go z ziemi Chaldejskiej, z miasta Ur. Do wędrówki wezwał Izraelitów, pod wodzą Mojżesza wyprowadzając ich z niewoli Babilonu. W życiu każdego wędrowca następuje taki czas, w którym zdaje się, że dalej się już nie da. Kto idzie po wodzie, zaczyna tonąć, kto po twardym lądzie, dochodzi do ściany, kto niesie krzyż, upada pod jego ciężarem. W ten sposób w życiu każdego wędrowca wypełnia się Słowo Boże. Wędrowiec dociera do Najdalszej Wyspy - dalej nie ma nic. Abraham oddaje swego jedynego syna, który miał być spełnieniem Obietnicy. Lud na pustyni w desperacji swej buduje złotego cielca. Przerażeni uczniowie wołają "Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?" Nawet Jezus umierający na krzyżu modli się słowami Psalmu... "Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?"

"Ostatnia stacja". Zmęczony, głodny, spragniony, sponiewierany przez rozrywające go anioły wędrowiec dokonuje kolejnego wyboru. A może już dawno go dokonał i teraz tylko się o nim przekona? Bo zmęczenie jest tak wielkie, że racjonalnie myśleć się już nie da? Czym była cała dotychczasowa droga? Dlaczego uwierzyłem? W co uwierzyłem? Komu uwierzyłem? Jedno w tej chwili wiem na pewno - że o własnych siłach nie zrobię już ani kroku.

Ultima Thule to nie jest Ostatni Przyjazny Dom Wysunięty Na Wschód. To raczej miejsce u stóp Orodruiny - Góry Przeznaczenia.