Niezależnie od światopoglądu, przynależności, wiary lub niewiary, duchowości, układów, samooceny, członkostwa i czegokolwiek innego warto jest się modlić. Mówię, że warto, choć tak na prawdę mam na myśli coś więcej. Modlitwa jest bezcenna. Rozumiana jako stawanie w obecności Boga jest oddaniem - czasu, pokory/pychy, siebie. Modlitwa jest rozmową. Oczywiście, modlitwa słowna, mantra, pospiesznie odklepany poranny pacierz, znak krzyża, akt strzelisty kojarzą się głównie z mówieniem. Z monologiem, a nie dialogiem. Modlitwa jest wsłuchaniem się. Wtuleniem się. Kontemplacją.

"Po co się modlić, przecież Bóg, jeśli jest, to i tak wszystko wie? Przecież sam wie czego mi potrzeba?" Modlitwa jest otwarciem się na Boga. Przyzwoleniem na Jego działanie.

Niezależnie od formy duchowej, od wspomnianego światopoglądu warto modlić się tak, jak się umie: dziękować, prosić, krzyczeć, oddawać, milczeć, złorzeczyć, wielbić, trwać. Warto przebywać z tym, który jest transcendentny, który jest we wszystkim i wszędzie. Warto zawracać mu głowę rzeczami ważnymi i błahymi. Ktoś, kto szaleje za nami z miłości, przecież tylko na to czeka.

Warto uświęcać czas. Warto uświęcać miejce. Warto otworzyć się na cuda. Warto na nie czekać.

Uświęcać to co innego niż sakralizować. Podział świata na tak zwane sacrum i profanum jest w gruncie rzeczy sztuczny. Podobnie wydzielanie czasu, wydzielanie miejsca, odrywanie ich od życia, jest sztuczne. Modlitwą może być całe życie. I o tym też warto pamiętać.

"Pomódl sie o to, czego nie chcesz wcale, czego się boisz jak wiewiórka deszczu" - napisał ks. Jan Twardowski. Naprawdę warto. Jeśli można w ogóle tak powiedzieć.

Zabierz, Panie, i przyjmij całą wolność moją,
pamięć moją i rozum, i wolę mą całą,
cokolwiek mam i posiadam.
Ty mi to wszystko dałeś,
Tobie to, Panie, oddaję.
Twoje jest wszystko.
Rozporządzaj tym w pełni wedle swojej woli.
Daj mi jedynie miłość Twą i łaskę,
albowiem to mi wystarczy na zawsze.