- Co to było? - Chłopak zerknął na starszego od siebie mężczyznę.

- Wiatr - odparł tamten zdumiony. - Nigdy nie poczułeś powiewu wiatru?

- Wiele razy - przyznał chłopak - ale ten był inny.

- To znaczy jaki?

- Inny - powtórzył. - Przejmujący.

Starszy uśmiechnął się z pobłażaniem.

- Jest koniec października.

- Co to znaczy?

- Zbliża się zima. Niedługo nadejdzie mróz i spadnie śnieg. Wiatr po prostu nas o tym informuje.

Młodszy zastanawiał się nad czymś przez chwilę.

- Czy widziałeś kiedyś śnieg?

- Osobiście nigdy, ale wiele słyszałem.

- Od kogo?

- Ptaszki wyćwierkały - zaśmiał się Starszy. - Nie słyszałeś? Bez przerwy ćwierkają.

- Ciągle tylko żartujesz - Młodszy zdawał się być nieco urażony - a ja tak bardzo chciałbym poznać odpowiedzi.

- Jesteś zbyt ciekaw świata - ziewnął ze znudzeniem Starszy. - Czasem lepiej jest o nic nie pytać.

- Niewiedza jest straszna.

- Prawda może się okazać straszniejsza.

- Dlaczego tak mówisz?

- Bo znam życie.

- Uważasz, że żyjemy jedynie w oczekiwaniu na śmierć? Ależ to absolutnie nielogiczne!

- Nikt nie powiedział, że życie kieruje się logiką.

- Nie rozumiem - szepnął Młodszy. - Wyjaśnij mi więc, po co się rodzimy. Po co przychodzimy na świat, skoro jedynym celem, do którego zdążamy, jest śmierć?

- Naszym celem wcale nie jest śmierć - zaprzeczył Starszy. - Po prostu każdy kiedyś odejdzie. Czas, jaki nam ofiarowano, powinniśmy wykorzystać jak najlepiej.

- Jak?

- Tak, żebyś w chwili ostatecznej nie mógł powiedzieć, że czegokolwiek żałujesz, że czegoś nie powiedziałeś, nie zrobiłeś, że nie podzieliłeś się swoją wiedzą z kimś drugim. Zazwyczaj bardziej żałujemy tego, czego nie zrobiliśmy, niż tego, co zrobiliśmy. Mamy niewiele czasu.

- To co mam robić?

- Co tylko możesz, by godnie i pięknie się zestarzeć.

- Tak, jak ty to robisz?

Starszy zaśmiał się cicho.

- Na przykład - odpowiedział.

- Jesteś jeszcze młody.

- W tym wieku już dawno przestałem być młodzikiem.

- Przeżyłeś swoje życie tak, jak chciałeś?

- Tak, myślę, że tak.

- I jesteś gotów na śmierć?

- Na śmierć mało kto jest gotów, mój chłopcze.

- A ty jesteś?

- Nie boję się jej.

Młodszy zamilkł na chwilę, po czym nieco ściszonym głosem zapytał:

- Co się z nami dzieje po... No wiesz, potem...

- Potem? - Starszy zrobił krótką pauzę. - Spójrz tam - wskazał krzew róży, teraz ogołocony, brązowy i smutny.

- Co mi pokazujesz?

- Pamiętasz, jak wyglądał wiosną?

- Miał pączki i był zielony. Czy on umarł?

- Nie, tylko śpi. Odrodzi się na wiosnę i znowu będzie zielony.

- Czy z nami będzie tak samo? Umrzemy, zapadając w sen i odrodzimy się na nowo? Piękni i młodzi jak krzew dzikiej róży na wiosnę?

- Nie wiem. Tego chyba nikt z nas nie wie.

- Więc mamy żyć nie wiedząc, co nas czeka?

- Tak jest ciekawiej. Zresztą nie mamy innego wyboru.

- Nie wiem...

Młodszy zamyślił się teraz, bo w duszy ukazał mu się krzak róży, zielony i obsypany różowymi, mocno pachnącymi kwiatami. Czy on też odrodzi się na wiosnę? A jeśli nie, to co się z nim stanie? I jak to jest, umrzeć? Czy to boli? Czy świadomość się zachowa? Czy będzie wiedział, co go spotkało? A jeśli tak, to czy to będzie miłe uczucie, czy takie, którego lepiej nie pamiętać?

- O czym teraz myślisz? - Starszy spojrzał uważnie na swego towarzysza.

- O tym, co powiedziałeś. Niepokojące jest to, że nic nie wiem o tym, co mnie czeka w przyszłości. Przez to rodzi się strach.

- Boisz się?

- A ty nie? Naprawdę nie boisz się śmierci?

- Nigdy nie myślałem o strachu, nie myślałem o śmierci jako tym aspekcie życia, którego należy się bać. Nie chcę bać się czegoś, o czym nic nie wiem. Będzie, co ma być. Nie zmienię faktu istnienia wiecznego snu i nic nie poradzę na to, że życie jest takie kruche. Może nawet powinienem odczuwać jakąś obawę, ale...

- Spójrz! - zawołał nagle Młodszy. - Z nieba lecą białe okruszki! Czy to właśnie jest śnieg?

- Chyba tak - przyznał Starszy. - Zima pewnie przyszła trochę wcześniej niż zazwyczaj. Zobacz, krzew róży... - Starszy nie dokończył zdania.

Wiatr, który się nagle zerwał, zakołysał gałęzią i kilka liści oderwało się od konarów i poleciało w dół. Starszy liść także...

- Tak wygląda śmierć... - szepnął Młodszy, patrząc jak jego starszy towarzysz ląduje na dywanie z liści, który teraz coraz szybciej znikał pod płatkami pierwszego w tym roku śniegu.

- I co teraz? - zapytał Młodszy sam siebie. - Zostałem sam na gałęzi, nie mam nawet do kogo się odezwać...

Rozejrzał się wokół, ale rzeczywiście był sam. Wokół wirowały płatki śniegu, drzewa powoli przyoblekały się w białe, chłodne wdzianka. Wrony ucichły. Przez chwilę wokół panowała martwa cisza. Kiedy wiatr powiał ponownie, na ziemię zleciały liście z sąsiednich drzew.

Młodszy trzymał się gałęzi bardzo mocno, tak mocno, jak tylko potrafił, ale nieuchronność śmierci dopadła w końcu i jego. Poszybował lekko w dół, zatańczył z wiatrem, pomyślał, że po raz pierwszy w swym krótkim życiu opuścił swoją gałąź, swój dom, i po chwili, z gracją opadł na miękki dywanik białego puchu, pod którym w wiecznej ciszy i spokoju spała już reszta jego braci.