Książki

Piotr Bratkowski
"Prywatna taśmoteka czyli słodkie lata 80"

Książka ta, wydana nakładem Lampy i Iskry Bożej (tak, tak, to wydawnictwo od "Wojny polsko - ruskiej" Masłowskiej) to zbiór muzycznych (i okołomuzycznych) felietionów Piotra Bratkowskiego, drukowanych w latach 80. na łamach pisma "Literatura". Autor uhonorowany został za nie Nagrodą Artystyczną im. Stanisława Wyspiańskiego.

Pierwszy felieton pochodzi z 1983, a ostatni z 1990 roku. Bratkowski stara się szanować i sympatyzować zarówno z rockowym maintstreamem (mając na uwadze mający miejsce nieraz brak autentyzmu), jak i jarocińskim undergroundem (dostrzegając jednak czasem pewne niedociągnięcia). Chwała mu za ten obiektywizm! Jednocześnie, niejednokrotnie odwołuje się do klasyki rocka (lata 60. i 70.) czyli do muzyki swej młodości, a ponadto bezlitośnie lekceważy wszelkie Bajmy i Kapitany Nemo. Wielokrotnie autor podejmuje temat muzyki rockowej jako sztuki - stawiając ją na równi z muzyką poważną, narzekając na jej lekceważenie czy pytając o poetykę rockowych tekstów. Już po piewszym przekartkowaniu kartki widać, że do ulubieńców Bratkowskiego należą Republika, Maanam, Dezerter, Armia, Tilt, Voo Voo, Janerka, Kleyff, Izrael, Aya RL, T.Love, Róże Europy... Pokusił się nawet o drobną interpretację tekstów tych dwóch ostatnich ("Wychowanie" i "List do Getrudy Burgund")! Na deser dostajemy ciekawy wywiad z autorem przeprowadzony współcześnie przez Pawła Dunina - Wąsowicza i Marka Włodarskiego.

Pierwszy felieton pochodzi z 1983, a ostatni z 1990 roku. Bratkowski stara się szanować i sympatyzować zarówno z rockowym maintstreamem (mając na uwadze mający miejsce nieraz brak autentyzmu), jak i jarocińskim undergroundem (dostrzegając jednak czasem pewne niedociągnięcia). Chwała mu za ten obiektywizm! Jednocześnie, niejednokrotnie odwołuje się do klasyki rocka (lata 60. i 70.) czyli do muzyki swej młodości, a ponadto bezlitośnie lekceważy wszelkie Bajmy i Kapitany Nemo. Wielokrotnie autor podejmuje temat muzyki rockowej jako sztuki - stawiając ją na równi z muzyką poważną, narzekając na jej lekceważenie czy pytając o poetykę rockowych tekstów. Już po piewszym przekartkowaniu kartki widać, że do ulubieńców Bratkowskiego należą Republika, Maanam, Dezerter, Armia, Tilt, Voo Voo, Janerka, Kleyff, Izrael, Aya RL, T.Love, Róże Europy... Pokusił się nawet o drobną interpretację tekstów tych dwóch ostatnich ("Wychowanie" i "List do Getrudy Burgund")! Na deser dostajemy ciekawy wywiad z autorem przeprowadzony współcześnie przez Pawła Dunina - Wąsowicza i Marka Włodarskiego.

Myślę, że to interesująca książka i warto mieć ją na swej półce. Może być swego rodzaju uzupełnieniem do wydanej niedawno "Punk Rock Later" Mikołaja Lizuta. Ja jednak czekam z niecierpliwością na książkę "Grunt to bunt" poświęconą festiwalom w Jarocinie...

Tomq