Jeśli chodzi o wzajemną relację dobra i zła, długo zdawało mi się, że jest to tak zwana wszechwieczna walka. Tego uczono mnie w szkole. Walka ta rozpoczęła się długo przed naszym stworzeniem, dziś jesteśmy jej świadkami, a gdy już przeminiemy, dobro ze złem ciągle będą się zmagać. Być może nigdy nie przestaną, bo - jak chcą niektórzy filozofowie - dobro i zło wzajemnie się przenikają, są nierozerwalnymi częściami świata, bez jednego nie ma drugiego. A może kiedyś jedno z nich osiągnie przewagę. I w końcu zmiażdży swego wroga.

Później, kiedy tak sprawę przemyślałem dogłębnie, wniosek nasunął mi się prosty i następujący. Dobro nie walczy. To zło, jako gorsze i wtórne, każdego dnia wypowiada wojnę, napiera z sił wszystkich, uderza i prędzej czy później rozbija się o twardą, niewzruszoną skałę, jaką jest dobro.

Jeszcze nie tak dawno dziwiłem się jak to jest, że chrześcijaństwo nie postawiło na gnostycyzm. Że żadne odcięcie się od tej rzeczywistości i ludzi w niej żyjących nie wchodzi w rachubę, choć przecież Królestwo Boże jest nie z tego świata. Zdawało się, że to jakiś spisek i rządy mafii, która pozwoliła tak Kościołowi wtopić się w obyczajność tubylców, że zagubił się gdzieś sens, a z oczu zginęła ostrość kontrastu między bielą a czernią, nocą a dniem, dobrem a złem.

Tam, gdzie Bóg tworzy - Szatan burzy. Tam gdzie Bóg zakłada swój Kościół, Szatan zakłada swój. Czy to nie o tych właśnie Kościołach, jakże innych, a tak sobie podobnych, śpiewają Tomek Budzyński i Kazik Staszewski? "Prawa i lewa ręka Szatana jest nierozpoznana", a chrześcijanie, jako się już rzekło, stoją w rządku nieco przestraszeni i pokorni. Bo jeśli sól straci swój smak, to czymże ją posolić?

Zdarzyła się taka historia. Gdy Jezus miał dwanaście lat, zniknął razu pewnego. Szukano Go tu, szukano ówdzie. Wreszcie, ku zdziwieniu, a jakże, odnaleziono Go... w świątyni. Bo niby gdzie miałby być, jeśli nie w domu Ojca? W lesie? Na łące? Na góry szczycie? Siedział sobie więc w świątyni i dyskutował z tymi, którzy Go potem - jakieś dwadzieścia lat później - wydali na śmierć.

Dziś mawiają niektórzy, że tak oto skończyła się Jego naiwność, dobroć oraz wszelkie nawoływania, prośby i pouczenia. A przecieź własnie wtedy, gdy Jezus zdradzony i samotny umierał na krzyżu, to Szatan odnosił ostateczną klęskę. Bo Jezus wypił ten Kielich - oddał życie za złych. Bo dobro nie pokonało zła. Ono za nie umarło.