Są różne historie. Niektóre trochę zakłamane, inne przekłamane. Są też nie opowiedziane oraz zbanalizowane poprzez ciągłe ich przerabianie na okrągło. Niektóre są niewiarygodne. Możnaby wiele wymieniać, nie zapominajmy jednak o tym, że tak naprawdę historia to taki zbiór faktów, a te z definicji swojej są prawdziwe. Skąd więc wzięło się przekonanie ludzkości o istnieniu przekłamanych historii? Może to taki rodzaj przenośni używanej już nieświadomie? Pewnie przez wielu nie tylko nieświadomie ale i także i z przeświadczeniem o czymś wręcz przeciwnym. Na przykład o słuszności trwania przy stanowisku, że to coś to suchy i niezbity fakt. Że zakłamana historia, wymyślone fakty to normalne i realne składniki rzeczywistości. W końcu rzeczywistość nie może składać się ze składników nierealnych... A może jednak może? No bo idąc tokiem rozumowania, według którego fakt może nie być autentyczny, natykamy się na oryginalne dzieła a jednak podróbki, a potem przez jeszcze kilka takich nonsensów się przedzieramy i do czego dochodzimy? Do braku realności samej rzeczywistości, w której kłamstwo okazuje się prawdą i odwrotnie.

W związku natomiast z tym, że wątki niedokończone powodują powstawanie niedomówień, co jest bez sensu, należałoby dorzucić jeszcze kilka zdań w tym duchu. To, co bez sensu, według niektórych filozofów oczywiście nie istnieje, a rzekome istnienie owego niebytu, to, zgodnie z ich nauką, nadinterpretacja oraz manipulacja. Tak jak pogłoski o demokracji, że w jej ramach wszystko można, lub o tolerancji, że nie tolerowanie nietolerancji, to już nie tolerancja. Albo plotki o tym, że skoro Bóg może wszystko, to niech stworzy kamień, którego nie mógłby podnieść. Albo co było pierwsze - kura czy jajko?

I to mają być efektowne i fajowe dowody na światłość i pomysłowość ich autorów. Lub raczej małpujących ich ignorantów, których bardzo łatwo skusić tanim trikiem.

A jajko, jak wiadomo, samo się nie wysiedzi. Skoro coś już musiało być pierwsze (a równie niezrozumiałym dla prostego ludzkiego umysłu jest zarówno jedna, jak i druga opcja), to z pewnością nie było to jajko.

Nie zamierzam jednak kontynuować tutaj podróży słownej w kierunku wyżej nakreślonym. Tego typu działania nie mają przecież większego sensu od tego, który istnieje i tak, niezależnie od tego, co o nim myślę. I co o nim myślą inni. Można bowiem uważać, że matematyka jest kwestią wiary, można nawet w to wierzyć, a nawet przekonać do tej tezy paru mniej i bardziej światłych członków jakiejś akademii, którzy przecież w dyskusjach akademickich lubują się generalnie z definicji.