Caspar Brötzmann (gitara, efekty) - syn słynnego saksofonisty niemieckiego Petera Brötzmanna, od najmłodszych lat dorastał w atmosferze braku barier kulturowych, rasowych i językowych, a także muzycznych. Młodzieńcze inspiracje dokonaniami Jimi`ego Hendrixa i Jimi`ego Page`a z Led Zeppelin zadecydowały o wyborze gitary elektrycznej. Muzyczną drogę zaczynał od punk rockowego bandu szybko dostrzegając, że generowanie ściany dźwięku może być nie tylko kreacją hałasu, ale także może dokądś prowadzić. W połowie lat osiemdziesiątych przeniósł się do Berlina, gdzie założył słynny projekt Massaker. Muzyka Massaker przez lata ewoluowała w kierunku nagrywanych na żywo klaustrofobicznych, rozimprowizowanych suit. "Potrafię odegrać te utwory każdego wieczora, może nie nuta po nucie, ale to po prostu długie piosenki" - zastrzega Brötzmann. Pytany o ewentualne zdefiniowanie swojego stylu gry stanowczo odżegnuje się od etykietki free jazz, po czym dodaje: "Po prostu staram się grać to, co czuję. Nie myślę o innych ludziach. Staram się odnaleźć własną drogę: wejść do studia z kompletnym brakiem pomysłów i zrobić to co będę czuł. Najczystsza muzyka pochodzi z kompletnej pustki." Brötzmann jest otwarty na współpracę z muzykami z tak różnych kręgów jak m.in. FM Einheit (Einsturzende Neubauten), Page Hamilton (gitarzysta i lider nowojorskiej formacji Helmet), Jim Thirlwell aka Foetus, czy wreszcie ojciec Caspara Peter Brötzmann.

Michael Wertmuller (perkusja) - wirtuoz bębnów i kompozytor muzyki współczesnej. Znany przede wszystkim z formacji Alboth! - legendy szwajcarskiego noise, od z górą dziesięciu lat pozostającej jedną z najbardziej bezkompromisowych formacji na Starym Kontynencie. O ich nieobliczalności mogli się przekonać Ci, którzy mieli okazję podziwiać występy promujące krążek "Ecco La Fiera" wydany w Polsce przez Gusstaff Records. Wertmuller udziela się także w projektach Werther/Wittwer (ze Stephanem Wittwerem), Sprawl, 16/17. Jako kompozytor współczesnej kameralistyki znany jest przede wszystkim z udziału w festiwalu "Donaueschingen Festival for Contemporary Music" oraz ze współpracy z Dieterem Schneblem. Od wielu lat koncertuje wspólnie z Peterem Brötzmannem, ma na koncie również wspólne występy m.in. z Nicky Skopelitisem, Tenko i Hansem Reichelem. Ostatnio dołączył także do składu Massaker.

Caspar Brötzmann / Michael Wertmuller Duo wydają się stanowić tandem ekstremistów, którego na scenie nic nie jest w stanie powstrzymać. Duet wytwarza najwyższe napięcia przechodząc niepostrzeżenie od stonowanych, medytacyjnych pasaży, ku zgiełkliwej ścianie gitarowych efektów i karkołomnych figur rytmicznych. Brötzmann traktuje swoją gitarę wyłącznie jako źródło modulacji dźwięku - poprzez eskalacje hałasu i improwizacje brzmieniowe. Elektronicznie zmutowane pogłosy i zniekształcenia spotykają się z czystą intensywnością perkusji Wertmullera - gdzieś pomiędzy noisem, free jazzem i rockiem. Przysłuchując się występom duetu Brötzmann/Wertmuller łatwo przejść do porządku dziennego nad paradoksem symultaniczności tego co zastygłe w bezruchu i rozpędzone, niepohamowane.

Muzyka Laub brzmi jak Laub i jak nikt inny na świecie. To bardzo ciepły album, prezentujący wielkie oraz malutkie uczucia, przede wszystkim w balladzie "Wortspur".

Laub powstał w 1996 roku i od początku sa związani z berlińskim Kitty-Yo, byli pierwszą oznaką elektronicznego avant-popu w tej wytwórni, która dzięki temu uciekła od szufladki post-rocka. Laub, którzy w przeszłości troche nieszczęśliwie byli odbierani jako niemiecka nadzieja trip-hopu, przynoszą po trzech latach przerwy ich trzeci album "Filesharing".

Koncepcja, która opisuje przed wszystkim sposób pracy nad ta płytą, co oznacza, że "Filesharing" tylko w niektórych przypadkach była wspólnie produkowana. Muzyka powstawała w indywidualnych procesach a potem poprzez sieć była przesyłana i wymieniana jako dane, przetwarzana, wymieniana... Jednocześnie termin "filesharing" opisuje sytuację grupy Laub (Antye Greie-Fuchs i Jotka). Życie, które wyznaczone jest przez prace w sieci, zarówno w znaczeniu technicznym (www) jak i socjalnym. Oboje stali się przez to producentami, by móc zachować pełną kontrolę nad swoją pracą i jej wynikami.

Pomimo tej własnej produkcji doszło na tej płycie do kilku kooperacji. Antye została na początku roku zaproszona do udziału w nagraniu solowego albumu Craiga Armstronga, znanego z muzyki filmowej, a także ze smyczkowych aranżacji dla Massive attack i... Madonny ("Frozen"). Na "Filesharing" udziela się w numerze "getriebe". Craig Armstrong o Antye Greie-Fuchs: "i've seen the future in music".

W ten sposób z konstrukcji zespołu w sensie rockowo-popowym Laub przekształcił się w "laptop-project". Pożegnali się muzycznie z długoletnim towarzyszem koncertowym, Sebastianem Voglem, który teraz gra na perkusji w Kante (też Kitty-Yo).

Inne kooperacje, jak te z Vladislavem Delayem (Luomo- Mille Palteaux), Schaffhäuserem (Ware), Olafem Benderem (Raster Noton), Kaffe Mathews (Anette Works) z ostatnich lat pokazują, że Laub obok wielu własnych projektów sa bardzo pracowici...

Jotka założył firme zajmującą się "streaming sound visuals" (www.armeirre.de), a Antye wydała solowy album dla Orthlong Musork z San Francisco (label Kida Claytona: www.musork.com) oraz zajmuje się witryną internetową Kitty-Yo (www.kitty-yo.com).

Muzyka:

Nazwijmy to: future pop, albo digital pop, albo avant-pop! Pomimo sposobu nagrywania tej płyty nie jest to żaden album z cyklu "Clicks & Cuts", lecz prawdziwa popowa muzyka. Mikstura popu, eksperymentalnej elektroniki, procesów dźwiękowych, przetwarzania głosu, laptopów i protokołu wymiany plików.

Antye śpiewa konsekwentnie nadal po niemiecku i dowodzi, że angielski nie musi być koniecznie atrybutem dobrej popowej muzyki. Tym bardziej, że język Antye ma w sobie tą cudowną aksamitną łagodność, która koi niezależnie od języka w którym by śpiewała.

CD-Rom:

Na płycie zawarta jest także dwujęzyczna część multimedialna, która zbudowana jest jak baza danych, z tekstami (np. angielskie przekłady), faktami, jak dyskografia, fotografie wysokiej jakości, 140 sampli audio z produkcji tego właśnie albumu.

Uwaga, uwaga, nadstawcie uszu, bo to kolejna wielka płyta niemieckiego avant-popu!

Ukazuje się we właściwym czasie, gdy za oknem zimno i nieprzyjemnie, wtedy z głośników powinny płynąć właśnie takie dźwięki: ciepłe, rozgrzewające, marzycielskie i nastrajające jak najbardziej optymistycznie...

Donna Regina to Regina i Günther Janssen z Kolonii i nie są to wcale debiutanci..., mają bowiem już na swoim koncie kilka płyt. Naprawdę głośno stało się o zespole za sprawą poprzedniego tytułu: "A Quiet Week In The House". Do zafascynowania ich muzyką przyznają się min. Andy Thoma i Jan Werner a.k.a MOUSE ON MARS oraz Wolfgang Flür (ex-Kraftwerk).

Ciekawostka:

W Japonii są bardzo popularni już od 1992 roku i ich debiutu "Lazing Away", każda płyta znajdowała się na playlistach większości komercyjnych stacji radiowych, a ich muzyka została nawet wykorzystana w reklamie Nissana...

Muzyka jest zawsze wtedy najpiękniejsza, gdy sama znajduje te nasze miejsca, które najbardziej bolą, lub gdy trafia w nasze najbardziej emocjonalne stany... Strach, samotność, zwątpienie, tęsknota, marzenia i ... (ależ oczywiście) miłość. Wszystkie te słowa wirują nad nami razem z "Northern Classic", a najpiękniejsze jest to, że chciałoby się uczestniczyć w tej podróży. Zapomnijmy wtedy o strachu przed słowami, bo po prostu wiemy, że obok nas idzie ktoś, komu wiedzie się podobnie... Jaka muzyka może dziś jeszcze tak bardzo poruszać?