Może trochę więcej szkiców. Zakreśliłem myślą tych parę ważnych zdarzeń w moim życiu. Niezgrabnie trzymając ołówek chciałem narysować... Chyba znów nie wyszło. Zawsze tak jest. Długo, długo nie robię nic, zbieram siły, a kiedy się wezmę za stawianie pierwszych kresek, pierwszych kroków, zwyczajnie wszystko psuję. Zdarzeń nie można jednak wymazać jak nieudolnie pozostawionych śladów kresek na pustej białej kartce. Nawet subtelne muśnięcia grafitowego ostrza zostawiają ślady w pamięci. Muśnięcie Jej ust, dotyk dłoni. Nie mam żadnej fotografii tamtego zdarzenia. Snu przecież nie można sfotografować. Zbyt nierzeczywisty, zbyt ulotny... Pozostają tylko te nieudolne szkice. Czas i przestrzeń, pognieciona kartka. Zawsze ją noszę przy sobie. Wiem, że może kiedyś zetrze się przez to rysunek, kartka pożółknie a Jej przybędzie lat. To jednak nic nie zmieni. Przecież wtedy powiedziałem szczerze - na zawsze...